susuyorum artık

Konu: susuyorum artık Salı Ara. 30, 2008 7:13 pm

Susuyorum artıık

22/6/2007 ·

Ne
keyifle okuduğum şiirler ezberimde, ne de bağıra çağıra söylediğim
şarkıların sözleri. Dalgın gözlerle yürüdüğüm caddelerde kayboluyorum...

Sonsuz
bir inatla sarıldığım radyodan gelen o harika melodilerin de tadı yok?
Peki ya o yağmurda iliklerime kadar ıslanmalarımı kim çaldı benden?
Bilmiyorum!

Susuyorum artık... Sustukça susuyorum. Sustukça,
üzerime gelen insanlardan kurtarmak için ruhumu, suskunluğuma
sarılıyorum. Ama yine de saplanıyor yüreğime bazı kelimeler. Bazıları
da acıtıyor üstelik…

Sessiz geceler benim için sığınılan bir
liman sanki. Kendimi bulup bulup kaybettiğim karanlıkta, şöyle bir
uğradığım kelime hazinem de bir anlam ifade etmiyor. Düşünüyorum da bu
güne kadar hep; gibi yazmışım, gibi okumuşum, gibi söylemişim ve en
önemlisi; gibi sevmişim...

Elbette hiçbir şey, ben ol deyince
olmaz. Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor hızla. Tükenmez sandığım
bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş tükeniyorum...
Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir hiç! Öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan…

Öyle
anlamsızki yaşadığım hayat. Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi
duruyor, elimi uzatıyorum tutmak için, kayboluyor. Benim dışımda
kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenmiyorum…

Kalbime
bir kurşun sıkacak gönüllü katilimi arıyorum ya da yüreğime su serpecek
elin sahibini... Toprağa ateşi düşürecek, denizi yakamozlarla
süsleyecek sesin sahibini… Artık basit şeyler bekliyorum yaşamdan.
Örneğin, kimselerin bilmediği sırlarım olmalı ölürken... Kimselerin
gitmediği sokaklarım olmalı... İçimi kanatan özlemlerle yaşlanıp, sonra
da sessizce gitmeliyim bu dünyadan.

İşte yine susuyorum; siyah
bir geceye dönüyor her anım ve okuduğum her şiir kanatıyor yaralarımı.
İçimdeki minik bebek ölüyor... Yalancı gülümseyişlerle beni ciddiyete
çağıran insanları da önemsemiyorum. Elimden kayıp gidenlerden
korkmadığımı bilmiyor ki hiç biri…